Lesvoorvallen

In dit hoofdstuk vind je beschrijvingen van bijzondere lesgebeurtenissen en leer-ervaringen.
Je kunt het beschouwen als aanvulling op het hoofdstuk waarin ik inga op mijn methode van lesgeven.
(Maar op de site is nog veel meer te vinden)
Hier komt de laatste. (de eerste staat achteraan!)

NOOT:
RIMAYKULLALLKI is een quechua zin en betekent letterlijk: laten we een paar woorden uitwisselen met elkaar.
Ik gebruik het begrip om te benadrukken dat het belangrijk is om elkaars ervaringen met betrekking tot de T’ai Chi principes uit te wisselen.


T’AI CHI ALS MEDITATIE

Ik zie T’ai Chi als een vorm van meditatie in beweging.
Een snelle begrips-definitie:
meditatie = doen aan niet-doen: jezelf leeg maken en zeker niet denken
in beweging = niet niets doen
Om deze schijnbare tegenstelling te lijf te gaan is het goed om het beeld van een
eindeloze ontdekkingstocht door je zelf voor de geest te houden.
Met aandacht kijken naar wat er in jouw lichaam en geest gebeurt.
Ontdekken hoe je in elkaar zit. Gewrichten, spieren, pezen, maar ook gedachtes.
De meditatieve manier om om te gaan met gedachtes is ze niet vast houden (=denken)
Maar proberen om ze te laten gaan (=concentreren op beweging)
Een goed hulpmiddel daarbij is om te visualiseren waar gedachtes vandaan komen.
En dan wel letterlijk: van links of van rechts, van achter of van voren.
En ze dan hun reis in die richting te laten voortzetten, je hoofd uit
Mediteer dus op iedere vorm van beweging.


EEN TOUW ALS MIDDEL OM NAAR KRACHT TE LUISTEREN

Neem een lang touw en knoop de uiteinden aan elkaar.
Ga met zijn allen binnen het touw staan, neem het op, en plaats het ter hoogte van de onderrug.
Ga dan met zijn allen zakken tot hurk-zit en kom daar weer vanuit omhoog.
Dit spelletje behoeft geen nadere toelichting. Als je het speelt dan wordt er van alles duidelijk!
Met dank aan Daniel Grolle-Moscovici voor zijn artikel in de Vizier van de STN november 2003, hetwelk mij inspireerde.


EEN BALON ALS SUBTIEL TESTMIDDEL VOOR JE “GEWICHTS”GEVOEL

We beginnen de test met een vraag: “is het mogenlijk om met één voet dwars door de balon de grond te raken,
terwijl je hele gewicht blijft rusten op de andere voet?”
Ieder blaast zijn of haar balon zelf op, en wel zo, dat het mogenlijk is om met de handen de balon volledig in te drukken.

RIMAYKULLALLKI
De achterliggende opzet voor jou als leraar is:
1) mensen een middel geven om zich bewust te worden van de precieze gewichtsverdeling tusen de twee benen.
2) meer aandacht te vestigen op de stand-voet i.p.v. op de stap-voet.
Het is mij opgevallen dat beginners zich vaak nog niet bewust zijn van gewichtsverdeling.
Terwijl het grote moeite kost om hen op het juiste gevoel daarvoor te brengen.
De balonmethode blijkt bij veel mensen plots tot het juiste inzicht te leiden.
Wanneer zij hun voet door de balon op de grond hebben, hebben zij ook vaak juist op die voet ook het hele gewicht gezet.
Jij kunt dat heel goed zien. En het geeft je de mogenlijkheid om hen dan een verhelderende correctie te geven.
Verder is het mij opgevallen dat heel veel mensen, ook gevorderden, meer aandacht besteden aan het stap-been, dan aan het stand-been.
Terwijl juist het goed gecentreerd zijn in de stand-as (kruin, stuit, voet) ieder stap met het stap-been veel en veel gemakkelijker maakt
Ook hier zal de balontruuk een helder inzicht verschaffen!
Mensen komen tot de ontdekking dat in je stand-as blijven en meer nog: daarin zinken, het onmogenlijke mogenlijk maakt.
Succes!


HOE EEN GLAD HARDBOARD-PLAATJE ONS KAN LEREN OVER DE STAPPEN IN DE VORM

Het is mijn waarneming dat veel beginnende cursisten na de eerste stap in de vorm hun basis kwijt geraakt zijn.
Hoewel: “was het wel de eigen basis?” In “the preparation (voorbereiding)” blijkt dan vaak dat nog niet fijn genoeg geluisterd is naar het gevoel voor de eigen grenzen.
Daarover: zet je uitstappende voet niet neer in een punnaise, denkbeeldige stront, of realiseer je dat het landingsbaantje spek glad is. m.a.w.: plof niet je gewicht meteen in die voet! Bovendien moet je proberen om je knieën boven je voeten te houden. En: zorg dat je je as stuit-kruin verticaal houdt! Als je dat zo doet, dan kun je je niet zelf in een te brede basis smokkelen.
Wanneer je nu tóch begonnen bent met die stiekeme overschreiding van je eigen grens, dan uit zich dat meteen in de eerste stap in de vorm.
Dan is het eigenlijk al te laat. Maar goed, eindeloos ben ik op zoek geweest naar beelden om op weg naar “streel de staart van de mus; afweer links” het respect voor de eigen grenzen voelbaar te maken.
En daar gaan nu 2 hardboard plaatjes ter grootte van een voet bij helpen.
Construeer met de plaatjes hetvolgende:
het ene plaatje leg je neer. En het andere in de lengte daarachter. Vervolgens draai je dat plaatje 90° om de achterkant naar links, en verschuif het zijn lengte naar voren.
Zet nu je rechtervoet op het 1e plaatje, en daarna beweeg je je linkervoet naar boven het 2e. Maar pas op! Het plaatje kan onder de linkervoet wegglijden, je moet je as rechtop houden (gebruik een spiegel!), en je knieën moeten in de richting van je tenen kunnen wijzen.
Hiermee krijg je in ieder geval het gevoel waar je waartoe moet. En als dat te ver is voor jou (te dichtbij kan natuurlijk ook….): versmal (cq verbreed) dan je basis.

rimaykullallki:
de basis heeft natuurlijk alles te maken de mate van het gezonken zijn. En daarover bestaat een bos van meningen.
Patrick Kelly staat hoog en smal, maar wát een power!
Ben Lo pleit voor “be low”.
William Chen zie je hoog staan, maar bij het afsluiten van de vorm bijna eindeloos rijzen….
Natuurlijk krijg ik ook over de stap-grenzen vragen van cursisten. En als het even kan stuur ik hen ook dan het bos in van de tegenstellingen.
Uiteindelijk zal de sleutel naar het antwoord immers bij henzelf liggen.
Ik ga er in ieder geval van uit dat er niet één juist antwoord is…..
Bovendien wil ik niet terecht komen in een bos waarin de bomen van de tegenstellingen elkaar bestrijden.
Zo ook naar U, waarde collega! Wij vormen samen het bos van tegenstellingen. We bestrijden elkaar niet, maar hebben elkaar nodig om het bos te vormen
waarbinnen iedere cursist zijn of haar eigen pad moet vinden.
En volgens mij begint dat met het leren nauwgezet naar zichzelf te luisteren.
Het is aan ons, leraren, om hen daarbij te voorzien van zo goed mogelijke beelden en middelen, bijvoorbeeld de gladde hardboardplaatjes.


HOE BALLONNEN KUNNEN BIJDRAGEN AAN JE GEVOEL VOOR T’AI CHI

Van Marc, een toegewijde leerling hoorde ik iets interessants over ballonnen.
Het schijnt dat je een ballon pas kunt stuk slaan met je hand, als je de specifieke methode gebruikt waarbij je de impact van de slag achter het te meppen object plaats.
Dat wilde ik wel eens uitproberen, en ik schafte 100 ballonnen aan.
De volgende les gingen we daarmee aan de gang.
En hoewel ik de enige was, die het lukte om er een kappot te slaan, moet ik toegeven dat dat niet eenvoudig was.
De meeste keren schoot de ballon onder mijn hand vandaan, die vervolgens in pijnlijk kontakt kwam met de grond.
We stapten al snel af van die voor ongeoefenden gevaarlijke bezigheid.
Nou is het zo, dat ik tijdens de lessen wel vaker het beeld van een ballon gebruik om de jinne ruimte om je heen tastbaar te maken.
Maar omdat we er nou eenmaal een hoop in het echt hadden, gingen we er spelendgewijs mee aan de gang .
En daar ontstond een heel interessante oefening.
Blaas een niet al te grote ballon zover op, dat je nog net dwars erdoor heen kunt knijpen, zonder dat ie knalt.
En ga dan proberen om met één voet via de ballon, die niet mag knallen, de grond te raken.
En daarna ga je proberen om op die voet, die aan alle kanten omgeven is door de ballon, 100% van je gewicht te brengen.
Het werd een erg verrijkende ervaring voor de deelnemers!

rimaykullallki:
waag je niet aan het toepassen van martiale technieken, zonder dat je daarin door deskundigen geschoolt bent.
Want voor je het weet sla je bijvoorbeeld je eigen hand aan gort.
Maar de ballon als middel om de jinne lucht om je heen tastbaar te maken is een erg waardevol middel.
In het bovenstaande kwam daar nog bij dat mensen bewuster omgingen met het zinken in een been om het ander via de voet door de ballon heen op de grond te krijgen.
(met één voet krijg je niet genoeg kracht om door de ballon heen de grond te raken!)
En daarna was het een hele toer, vooral voor de ouderen, om het evenwicht te bewaren,
staande op de ballon.
En dat leverde weer een boel inzicht in het organiseren van je houding!


HOE EEN AFVAL-KONTAINER DE LAATSTE TWIJFEL OVER DE EFFECTIEVE ZACHTE KRACHT VAN T’AI CHI WEGNAM.

Laatst, tijdens de pauze in een heftige vergadering, raakte ik met een collega aan de praat over T’ai Chi en Zen. Hij vroeg me of ik iets kon zeggen over het onderscheid. Zelf beoefende hij al jaren Zen-meditatie. Meteen schoot door me heen het verschil tussen de Zen en de T’ai Chi ademhaling. Jaren geleden leerde ik van mijn leraar Hennie van der Heyden dat de T’ai Chi ademhaling
van de stuit achterlangs omhoog tot de kruin in-, en voorlangs naar beneden uit-, gedacht moest worden.
Terwijl de Zen-ademhaling precies andersom was.
Ook leerde ik dat grofweg gezegd bij een naar voren gaande beweging uit- en bij een naar achter gaande in-geademd diende te worden.
(behalve bij step back to keep the monkey away)
Tot tijdens een applicatie-training Maartje van Staalduinen ons liet ervaren dat het andersom verbazend veel effectiever was.
Graag wilde ik mijn collega dit onderscheid laten zien, en zocht naar een geschikt object waar ik een push op zou kunnen uitvoeren.
En dat diende zich aan in de vorm van een grote groen-kontainer, tot de nok gevuld met zand en bijgevolg loodzwaar en niet van zijn plek te krijgen.
Ik nam de posture van het begin van de push aan, ontspande me, maakte kontakt met de container,
en pushte op een uit-ademing, waardoor de kontainer 10 centimeter naar achter schoof.
Enige waarderende verbazing was het gevolg.
Weer nam ik mijn positie ten opzichte van de kontainer in, en vertelde dat ik de push nu ging doen op een in-ademing.
Eigenlijk dus een samenvoeging van T’ai Chi en Zen.
Ik ademde tijdens de push in, en schrok me rot.
De container ging omver, het zand vloog eruit, en mijn collega slaakte een kreet.
Nog volledig vol ongeloof vroeg ik hem of ie had gezien of ik nou meer kracht had uitgeoefend.
Zijn reaktie was dat ie helemáál geen kracht had gezien de tweede keer.
We waren wel een kwartier bezig om de rotzooi op te ruimen en met vereende kracht de kontainer weer overeind te zetten.

Rimaykullallki:

En daarmee was ik pas echt overtuigd geraakt van de prachtige effecten van de zachte kracht van T’ai Chi, in combinatie met Zen.
Zonder twijfel zal het eenieders ervaring zijn, dat je soms twijfelt of een goed uitgevoerde push nou werkelijk zo effectief is.
En ik zal eerlijk zeggen dat ik wel gedacht heb: “het was een aktie van mijn leraar die, om me te belonen voor het benaderen van een goede push,
wat meer meegaf dan normaal.”
Te geloven dat een kontainer zo aardig voor me kan zijn gaat me net iets te ver…..

SPELEN MET JE LONGEN

Vooraf: een fantasie tijdens een trein-reis……

13-12-’01 in de trein van Enschede naar Nijmegen.
Ik had zo’n heerlijke trein met een redelijk groot tafeltje.
Dan kun je lui onderuit met je onderbeen daarop.
De knieholte rust dan op de rand, en die knie is ongeveer op borst-hoogte.
In een bocht zag ik een tegemoetkomende trein.
Beiden reden hard…
En ik realiseerde dat ik bij een frontale botsing dan knap kwetsbaar zat….
Ik liet mijn fantasie de vrije loop…
Waarschijnlijk zou mijn bovenbeen door de klap uit de bekkenkom scheuren.
Maar erger nog: mijn knie zou mijn borstbeen aan de rechterkant verbrijzelen…
En als er dan een long geperforeerd zou worden dan had ik een dubbel probleem.
Ik zou mijn adem hard nodig hebben bij de pijn-bestrijding, maar dat zou dan niet kunnen.
De paniek zou toeslaan en waarschijnlijk zou ik in no time bewusteloos raken.
Zou ik in zo’n situatie nog iets aan T’ai Chi kunnen hebben? Vroeg ik mij af.
Ik fantaseerde door. Als ik nou eens volop met één long zou kunnen ademen.
En hier hield ik op met fantaseren en ging met het laatste aan de gang.
De drie lessen die ik vandaag zou geven waren ingevuld!

De oefening.

Begin met ontspannen, en concentreer je op het volledig maar rustig ademen.
Richt nu je aandacht op je linker zwevende ribben, en adem daarnaartoe.
Probeer bewust je rechter zwevende ribben stil te houden.
Je kunt met je handen voelen dat dan de linkerkant op een in-ademing uitzet,
terwijl de rechterkant dat niet doet.
Als je helemaal diep hebt ingeademd (LINKS!) laat dan de rechterkant van je ribben los.
Wat blijkt: de inademing die eerst voltooid was verdubbelt zich!
Dat kun je omdraaien met rechts eerst en dan links.
En je kunt onderzoeken of je verschil ervaart in de hoeveelheid lucht die erbij kan.

rimaykullallki:
Veel aspekten van het beoefenen van T’ai Chi zijn hierin vervat.
1) Het leren concentreren van de aandacht.
2) De flank-ademhaling leren ervaren.
Bij T’ai Chi kennen we naast de hoge borst (=hijg)-ademhaling, de buik-ademhaling,
de kombinatie daarvan, en de flank-ademhaling.
3) Doordat je in eerste instantie naar je zwevende ribben toe-ademt
neem je ook het aspekt mee dat in de oosterse wijze van ademen deze niet tot de longen
beperkt blijft, maar dat je je ademhaling naar alle delen van je lichaam kunt sturen.
Een belangrijk en geneeskrachtig beginsel.
Het heeft zelfs een term: ” ‘I “. Vrij vertaald: de “ademhaling, gekoppeld aan het bewustzijn”.
Al met al waren we vandaag een verbazende ervaring rijker!

 

HET TWINTIG VINGERTOPPEN GEVOEL

We kennen de postures “Push” en “Single whip”.
Als je naar de arm-beweging kijkt dan kun je twee totaal verschillende dingen waarnemen.
Bij de Push blijven de armen t.o.v. het lichaam in dezelfde positie.
De push ontstaat louter door de verplaatsing naar voren van je centrum.
Bij het begin van de single whip trek je als het ware je centrum terug van je handen.
Die, met je aandacht bij je vingers, blijven op dezelfde plek in de ruimte.
We oefen dit laatste door in de basistand met 70 % van het gewicht in rechts te gaan staan
waarbij je de tenen van de rechtervoet zowel als knie van het rechterbeen en
de vingertoppen van beide handen allen tegen een muur plaatst.
Vervolgens trekken we dan ons centrum terug van de muur, het gewicht gaat dus naar 100 % links,
de rechterknie komt los van de muur, maar de vingertoppen blijven tegen de muur plakken.
Je kunt de “muur” vervangen door een partner, die onbeweeglijk ten opzichte van jou blijft staan.
Jullie vingertoppen blijven echter elkaar raken.
Zo gaat de actor een poosje van achter naar voor en andersom, waarbij de armen in- en uit scharnieren.
Gebruik geen kracht. Doe net alsof er duive-eitjes zitten tussen jullie vingers, die je niet kapot mag drukken,
maar ook niet ertussenuit mag laten vallen.
Draai de handeling van beweger om met je partner.
Stapje verder:
Oefen op dezelfde manier -vingertoppen tegen elkaar- de push.
De een gaat in het achterste been zitten, de ander in het voorste.
Pusht de een, wijkt de ander: met de armen steady naast het lichaam:
dus niet uit laten scharnieren.
Nog een stapje verder:
wissel armen “steady naast het lichaam” af met uitscharnieren.
Vergeet daarbij niet dat wat je ook doet: je doet het met en vanuit je centrum-verplaatsingen!
En al die tijd mogen de eitjes niet stuk gedrukt worden of vallen!

rimaykullallki:
2 belangrijk aspekten komen hier om het hoekje kijken:

1) het leren concentreren van je aandacht: Er zijn méér dan 16 minus 1 mogelijkheden van bewegen!
Die ene is wanneer beiden niets doen,
terwijl het natuurlijk ook kan gebeuren dat de eitjes stuk gedrukt worden (=kracht gebruiken)
of stuk vallen (=niet volgen van de ander)

2) het leren luisteren naar en ontdekken van wie nu wat wanneer en waarmee doet of niet doet.
(t’ing chin en tung chin)

 

SNELLE VORM-UITVOERING: GRUWEL OF LEERZAAM?

Vorige week begonnen we (vergevorderden) met de normale voorbereiding.
Ontspanning en concentratie, gericht op het wakker maken van iedere vezel in je lijf.
Zwaar de grond in, vederlicht naar boven.
Denken met je buik…..
En vervolgens de vorm (64 postures) in 5 minuten…..
De afgelopen tijd waren we bezig geweest te proberen ons record brengen op 20 minuten….
“Normaal” doen we er zo’n 12 minuten over, en het was al gelukt om het tot 18 te vertragen….
Die 12 minuten waren al een gruwel voor Marieke, die dus blij was dat we naar de 20 toe wilden.
Ze kan namelijk veel beter in haar centrum blijven als we het langzaam doen.
En dan nou ineens nog veel sneller! Terwijl ze juist de vraag koud had om wat meer aan centreer-oefeningen te doen!
De confrontatie was dan ook groot. Maar niet alleen bij haar. Ook bij mij!
Na de eerste “slang kruipt naar beneden” wilde ik naar de zeven sterren toestappen,
maar ontdekte net op tijd dat de “kraanvogel op 1 pootje: links” op me wachtte.
In mijn hoofd weerklonk het: dat bijna foutje hebben ze mooi niet gezien!
En nog geen fractie van een seconde daarna was ik kompleet de kluts kwijt:
ik wist helemaal niet meer wat er na de kraanvogels kwam!
De les:
Op het moment dat mijn hoofd de aktie van mijn buik overnam was ik nergens meer….
Anderen zag ik op een paar momenten aarzelen, en er even helemaal uit raken.
Uiteraard hebben we een en ander uitgebreid na-besproken.
Een paar opmerkingen:
-Als je het snel doet raak je snel uit je je centrum
-Je ontdekt meteen welke stukjes van de vorm je nog niet helemaal beheerst.
-Als je hoofd het van je buik overneemt kun je het schudden.
-Snelheid moet niet het doel op zich worden. Je gaan haasten werkt kontraproduktief.
-Je voelt je soms letterlijk uit je centrum gecentrifugeerd
-Je snapt ineens veel beter het waarom en dus het hoe van de postures.
Tijd nu voor een

rimaykullallki:
Het snel uitvoeren van de vorm is een zeer leerzame ervaring.
1)
Om er achter te komen welke gedeeltes nog niet helemaal zitten:
je hebt niet de tijd om even te kijken wat je buur doet…
2)
Om erachter te komen of je echt in je centrum blijft. Zo niet dan
gaat er een centrifugale kracht werken, waardoor je jezelf omver-gooit.
3)
Stel je de vraag waarom dat gebeurde, en wat je ertegen had kunnen doen….
4)
Als je je hoofd teveel en je buik (=centrum) te weinig gewicht geeft dan raak je top-zwaar.
En al helemaal dán werkt de jezelf-omverwerpende-kracht het sterkst.
5)
Ook als je as stuit-kruin uit het lood raakt: dan cenrifugeer je uit je evenwicht
6)
Je krijgt meer begrip van de energie-stromen die de postures veronderstellen.
-Als je uitgaande energie vervolgens niet weer terugbrengt naar je centrum
centrifugeer je steeds meer weg van je centrum….
-Je krijgt meer begrip van het martiale aspekt van de houdingen
en kunt er zodoende meer inhoud en invulling aan geven

Kortom: een snelle vorm-uitvoering is bijzonder leerzaam.
Tenzij de snelheid “haast” wordt.

HET SPEL MET DE WEEGSCHALEN

Een van de moeilijkste dingen bij het vertrouwd raken met de principes van T’ai Chi is
het vinden van de juiste houding.
Een vaak terugkerend moment in de (jang) vorm is wat ik noem de stabiele basis-houding.
In die houding wijzen de voorste voet, de knie daarboven, je navel, je schouders en je blik recht naar voren.
Je achterste voet staat de breedte van een A-4tje naast en de lengte van een A-4tje achter je voorste voet.
(Dat mag ook een A-5je of A-2tje zijn, als het maar de gulden snede verhouding is.
En die achterste voet maakt een hoek van 450 met de voorste.
Je gewicht rust voor 70% op je voorste voet (en dus 30% op je achterste).
Belangrijk is ook dat je de as stuit-kruin recht (maar niet star: bekken los en ontspannen!) houdt.
En: laat beide voeten rondom goed grond-kontakt maken. En in de juiste verhouding zwaar worden
Verleng je stuit als een staart, en zit erop als een stokstaartje.
En vanuit je kruin voel je je als het ware licht naar boven getrokken.
Valt het allemaal nog te volgen?
Moeilijk? Vergeet even je hoofd en regel twee weegschalen!
(1 kan ook, maar dan moet je er wel een plankje ter dikte van die ene weegschaal bijhalen.)
Ga op de beide weegschalen staan, een voet per schaal.
Beide weegschalen geven ieder de helft van je totale gewicht!
Zet nu de weegschalen zo, dat je voeten in de boven genoemde stand erop kunnen.
En dan begint het spel:
Probeer om met subtiele bekkenveranderingen, as-veranderingen, stand-hoogte veranderingen, voet-druk veranderingen
het aangewezen gewicht op de weegschalen te variëren.

rimaykullallki:
Het is een meetbare en zichtbaar gemaakte manier van direkte feedback op subtiele houdings-bewegingen en varanderingen.
Leuk, leerzaam, en iedereen kan het doen.
Zeker in de fase waarin een beginnend T’ai Chi-er/ster aan de gang gaat met houdings-bewustzijn.
Maar beslist ook wanneer je al (veel) langer met T’ai Chi bezig bent!
DOEN!

ILUSIONISTISCH GRAPJE

Een cursist liet ons het volgende zien. Je kunt het zelf het beste eerst voor de spiegel oefenen
en daarna: veel plezier met het wekken van verbazing bij je publiek!

Plaats je (linker) boven-arm horizontaal, en opzij.
Laat je onder-arm daar volkomen ontspannen en slap aan hangen.
Geef vervolgens met je (rechter) hand een zetje tegen de (linker) hand.
En laat die hand + onder-arm een volledige cirkel beschrijven in het vertikale vlak.
En als de hand weer beneden is, laat je de onder-arm even volledig ontspannen na-schommelen.
Voor de toeschouwer wordt nu de ilusie gewekt dat je een circel hebt gedraaid om je elleboog.
En dat is per definitie onmogelijk.
Maar jij weet dat een draaiing in de bovenarm verantwoordelijk was voor de opwekking van de ilusie!

rimaykullallki:
Deze grappige oefening geeft je de mogelijkheid om:
– te oefenen met de totale ontspanning van je onder-en boven-arm en schouder
– te oefenen in het concentreren en richten van je aandacht

DE ZACHTE KRACHT VAN DE LAGE TEEN-TRAP

Voor iets verder gevorderden:
de “lage teen trap” kan je misschien op een beperkt spoor zetten.
Bij een “trap” denk je meetsal aan iets hards!
Maar: voer hem eens uit als ware je een ontluikende bloem…..
De ontluikende bloem is een magnifiek voorbeeld van de “zachte kracht”!

rimaykullallki:
het groeien in de natuur is van onstuitbare zachte kracht.
Kijk maar eens naar de versnelde opname van een ontluikende bloem.
Verbaas je hoe een groeiende boom een betonnen schutting om kan duwen
En toch neemt dat ontluikende groeien alle tijd!
Harde kracht en snelheid is effectief
Zachte kracht en volharding gedurende lange tijd net zo!

AANDACHT-CONCENTRATIE OEFENING MET EEN STOEL

1)
Neem een stoel en ga zitten.
Vergeet even dat we hier bij elkaar zijn om met T’ai Chi bezig te zijn.
Met andere woorden: probeer niet om te bedenken wat je beste houding op de stoel zou zijn volgens T’ai Chi principes!
Maar beschouw slechts met aandacht de manier waarop je zit.
Er is geen goede of slechte manier, het gaat er alleen maar om om te kijken naar jouw manier op dit moment.
Lekker onderuit of aktief rechtop, het maakt niet uit.
Voel eens welke delen van je lichaaam kontakt maken met de stoel, en hoe je met je voeten de grond raakt.
2)
Sta nu eens op uit de stoel.
En bekijk weer met aandacht hoe je lichaam dat doet.
Herhaal het maar eens een paar keer.
(in de les maken we dan een rondje om ieders ervaringen te horen.)
3)
De volgende opdracht is om zeer snel op te staan.
Bekijk met aandacht hoe je dat doet.
Let op verschillende aspekten.
Gooi je je zelf eruit? Welke spieren gebruik je? Wat is de rol van je voeten? Je rug?
4)

Ga weer eens zitten en
probeer vervolgens om met subtiele verplaatsingen van je voeten en veranderingen in de stand van je rug
een dusdanige houding aan te nemen dat je met de minste moeite overeind kunt komen.
Kom nog niet echt overeind, maar werk alleen door middel van je voorstellingsvermogen
met betrekking tot snel en zonder moeite overeind komen.

rimaykullallki
Wat waren je ervaringen? Hoe zette je je voeten? Hoe je rug? Wat deed je nog meer?
Ook dit was een oefening om met heel geconcentreerde aandacht te werken aan allerlei facetten van je houding!

WERVEL-ONDERHOUD ONDER DE DOUCHE !

ofwel: een oefening in het
heel geconcentreerd richten van je aandacht,
naast ontspanning en optimaal gebruikmaken van principes van T’ai Chi,
teneinde te werken aan het bevorderen van stroming

1
ga onder de douche staan, met je rug en hoofd recht en tegen de douche-wand.
je hielen hoeven niet tegen de wand, dus hou je knieën lichtjes gebogen.
2
richt de douchestraal precies op je kruintje.
neem daar rustig de tijd voor!
3
buig nu je hoofd langzaam een beetje voorover (atlas en nekwervels)
en vervolgens de wervels daaronder.
wervel voor wervel…..
4
voel de waterstraal midden over je rug stromen,
en richt hem eventueel bij door een subtiele houdingsverandering in je lichaam
(dus niet in de douchekop)
speel een tijdje met het gebeuren….
5
eigenlijk zou je het voorgaande nou eerst moeten doen, en daarna pas verder lezen….
(tip: print de pagina uit, ga douchen en lees dan verder)

Voelde je plots een soort waterbasin ontstaan, rijkelijk gevoed door de douche-straal?
En heb je misschien ook ontdekt dat jij dat basin in zijn geheel omlaag en omhoog kunt laten bewegen?
(door wervel voor wervel af of terug te rollen)

rimaykullallki
Na enig oefenen kun je vol profijt trekken, zelfs per wervel, van de direkt aanwezige
“ever flowing constancy”:
het basin, door jou gestuurd en per wervel op zijn plaats gehouden (de constante)
en de stroming van het water.
T’ai Chi helpt je daarbij om subtiele heel gerichte veranderingen/bewegingen te weeg te brengen
In en buiten (in dit geval de douchestraal en het basin) je lichaam.
Met je volle aandacht en met behulp van T’ai Chi en water breng je stroming te weeg.
Stroming is een onmisbaar onderdeel van zowel een herstellingsproces als een optimaliseringsproces.
En dat geld voor individuele mensen, maar ook in groepen of ondernemingen!
Bij een pijnlijke wervel, een verstuikte enkel, de opbouw van je konditie, enz.
Maar ook binnen de onderneming waar je werkt. (informatie-stromen!)

Door middel van zo’n aangename oefening was je bezig met belangrijke principes van T’ai Chi,
die je op vele gebieden kunt overbrengen!

HET LOSLATEN VAN STREVEN

In alle beginnerscursussen besteed ik heel veel aandacht aan het ontspannen als zijnde
de belangrijkste voorwaarde om met T’ai Chi aan de gang te gaan.
Het loslaten van spanning leren we door middel van allerlei oefeningen die een groot beroep doen op
het heel precies richten van de aandacht
Dat kan zelfs door middel van spier-strek oefeningen zoals veel mensen die kennen uit bijvoorbeeld konditie-training.
Bij mij echter gaat het niet om het strekken, maar om de betreffende spier heel even te voelen.
Je er even bewust van te worden. En dan loslaten.
Zo vroeg ik de deelnemers die morgen om met gestrekte benen de vingers de grond te laten raken.
Iedereen probeerde het, en vooral de wat oudere mensen hadden er kennelijk moeite mee.
Meteen verwees ik naar een ander belangrijk uitgangspunt dat ik hanteer: hou het komfortabel voor jezelf.
“Jullie voelen waarschijnlijk pijn in je knieholtes. Ho, dat mag niet, weet je nog wel? Hou het komfortabel!
Buig je knieën dus lichtjes. Dat mag.”
En opgelucht boog iedereen ze.
En toen kwam het verhaal van het loslaten van ieder streven. Want ook dat houdt ontspanning in!
“Waarom zou je proberen met alle geweld met je vingers de grond te raken?
Laten we eens kijken naar onze armen: hangen ze ontspannen? En je schouders: zijn die los?
Probeer ook je nek en je rug vanaf je nekwervels naar beneden te ontspannen.
En als het nodig is, buig dan nog een beetje meer je knieën!”
Inmiddels was iedereen al bijna in hurk-zit gekomen.
“He, we zitten lekker op ons hurken! Dat ligt heel dicht tegen zitten! Weet je wat? Ga er maar gewoon bij zitten!
Tja, en nou we toch zitten, kunnen we net zo goed gaan liggen!”
En toen iedereen, de meesten met een zucht van verlichting, ontspannen op de gond lag, kwam de clou.

rimaykullallki
“Nou moet je toch eens kijken: waren we met zijn allen aan het streven om met ons vingers de grond te raken,
en nu we dat losgelaten hebben raken we die niet alleen met onze vingers, maar met ons hele lichaam!
Jullie zijn geweldig! En T’ai Chi geeft je meer dan je kunt bedenken! Als je maar loslaat. Ook het streven!
Ik heb zelf trouwens ook iets losgelaten: dat je rechtop en niet horizontaal met T’ai Chi bezig moet zijn!”
Algehele hilariteit (als dank voor het relativeren?)

OEFENEN IN HET RICHTEN VAN DE AANDACHT

We staan in een kring. Ik vraag iedereen zich zoveel mogelijk te ontspannen,
maar in het kader van het leren koncentreren van de aandacht
gaan we ons vandaag vooral bezig houden met een heel beperkt stukje in de gelaatsspieren:
die welke je gebruikt bij de emotie van verbazing.
(ik noem alle gelaatsspieren wel “emotie-spieren”)
Produceer allemaal eens een blik van verbazing. Zo van: “hè? waar heeft ie het nóu over ???”
Laat weer los en probeer het een paar keer achter elkaar.
Nu wil ik jullie vragen om die blik van verbazing eens een poosje vast te houden.
En te kijken welke spieren je ervoor gebruikt.
We houden een rondje over wat ieders bevindingen zijn.
Doe het nog een keer, hou even vast, maar dan laat dan de betreffende spieren los.
En nou nog een keer, maar probeer dan om ze heel langzaamaan tot ontspanning te brengen.
Laat ze een reisje maken van verbazing naar ontspanning.
En nu gaan we nog een stapje verder. Begin de reis bij de verbazing, ga richting ontspanning,
maar dan nog verder. Als het ware naar de tegengestelde kant.
En kijk eens wat voor emotie je dan krijgt.
We houden een rondje over ieders bevindingen.
En tot slot: probeer eens om de langzame reis te maken van dat tegenovergestelde, richting onspanning,
door naar verbazing en weer terug naar de ontspanning.
En dan wisselen we weer ervaringen uit. (en dat zijn er niet weinig!)

Een zelfde soort oefening kan eruit bestaan om met je oren onder water
of in alle rust op je hoofdkussen te luisteren naar het ruisen in je hoofd als je bijvoorbeeld je kaken spant.
Het gaat dan echt ruisen. En probeer dan om het ruisen helemaal weg te krijgen en dus alle gelaatsspieren te ontspannen.
Nog best moeilijk!

Ook kun je zomaar een willekeurige spiergroep nemen (bijvoorbeeld die voor een gebalde vuist)
en op dezelfde manier als met de verbazingsblik via ontspanning door te reizen naar het tegeovergestelde
(het openen en achteroverstrekken van vingers en hand).

Naast het leren koncentreren van de aandacht maken deze oefeneningen veel dingen los bij mensen!

 

Geef een reactie

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.