Ik vind het leuk om in mijn workshops en cursussen mijn eigen falen als leidraad te nemen.
Bijvoorbeeld een vastgeroest en dus los te maken motoriek automatisme. Sinds kort staat in onze bijkeuken de papiercontainer naast de plastic-afval-zak. Mijn motoriek was meteen van slag. Ik had de neiging om onnadenkend het plastic afval in de papiercontainer te mikken. Hoewel, en dat is dan weer een troost voor mij: iedere keer net op het nippertje wist ik dat te voorkomen.
Vandaag mijn moeder herdacht. Dat wil zeggen: ik schilde een appel en dacht ineens: straks ga ik een appelpitje pellen en opknauwen. Dat deden we vroeger altijd. Mijn moeder en ik. Het pellen is een hele kunst, maar ik bleek er nog steeds bedreven in te zijn. Met dank aan de oefeningen met mijn moeder! Maar vandaag kwam er iets bij. Destijds kende ik de smaak van amandels nog niet. Nu wel. De smaak van een gepeld appelpitje is exact gelijk aan die van amandel! Oja: en ons “familie huis” heet Casa Almendra. Zal allemaal wel toeval zijn….