Ik zat vanmorgen te huilen aan tafel met de krant onder mijn neus.
Op pagina 1 (gelderlander 7-7-16): klassen vaker naar huis sturen als gevolg van nieuwe wet werk en zekerheid. Toevallig ben ik ook aan het lezen “Schoolland” van Theo Thijssen uit – ja zeker -1925. Toen zat er een deur tussen 2 klassen. Ik heb het zelf ook nog meegemaakt in onze 50er jaren. Die ging open als de buur-meester ziek was. De verhoudingen waren toen nog zo dat meester de baas en leerlingen stil waren. Nu is dat vaak en al lang andersom. Een zieke leraar kostte toen niets extra’s. Er was sprake van gedeelde zorg. Nu is er veel meer geld en dus mogelijkheden. We kunnen het probleem oplossen, en doen het niet. Maar daarover straks meer.
Op pagina 4 gaat het over slecht presterende zorginstellingen die aan de schandpaal moeten. Nóg verder terug in de tijd. Middeleeuwen. Ik ben het helemaal eens met wat Hugo Borst in zijn brief aan staatssecretaris van Rijn stelt: korten op zorg, besturen met topsalarissen en dan de instellingen de schuld geven die het niet meer aankunnen omdat er te weinig personeel is. Schande!
Ook huil ik om de privatisering in het verzekeringswezen ten koste van het oude (alweer terug in de tijd) Ziekenfonds. Dat hadden ze nooit moeten afschaffen. Privatisering en concurentie zou leiden tot meer efficientie en lagere prijzen voor de consument. Inmiddels weet iedereen dat het alleen maar tot hoge salarissen in de top heeft geleid. Gelukkig is er een initiatief gaande: https://nationaalzorgfonds.nl geen eigen risico meer en meer voorzieningen in het basispakket. En dat zonder een berg geld op tafel te smijten. Maar daarover straks meer.
Ondertussen gaat het slecht. In onderwijs, zorg en ook openbaar vervoer. Overvolle treinen, hopeloos gedoe met in-uit-in-uitchecken van ns naar ariva en veolia enz. Ook hier was de gedachte: privatiseren brengt hogere efficientie en lagere kosten. En, maar dat vergeten ze erbij erbij te zetten, hogere winsten voor weinigen. Dat laatste ging door maar van het eerste weten we inmiddels dat het een drogreden is.
De staat beknibbelt op onderwijs, zorg, openbaar vervoer enzovoort. Schuift haar kerntaken af naar de burger en private ondernemingen. Behalve eentje dan: defensie. Daar moet juist meer geld heen. We zien het onder onze betraande ogen gebeuren. Europa blijkt verzwakt (ontwapening) en is verdeeld (Grexit Brexit Nexit) en dus moet er meer naar defensie. Want we moeten internationaal terrorisme bestrijden en oja de russische beer is weer wakker. En daar gaan we weer. Historie ten spijt. Als wíj ons sterker maken dan zij dan houden we vrede. Dat is toch wel raar, niet? Want dat denken ze natuurlijk allebei. Nog even over die Beer: eerst raakt ie alle oostbloklanden kwijt en probeert dan een klein Krimmetje terug te winnen, terwijl wijzelf beetje bij beetje alle oude oostbloklanden inpalmen. Wie is hier nou de agressor? We zijn weer eens helemaal de weg kwijt. Geven kapitalen uit aan Defensie (=verdediging) terwijl we zelf de aanvallers zijn. We grijpen in in de gevestigde orde in het midden en verre oosten. Killen Khadaffi’s, Hoesseins, Assats enz en zitten nu met de gebakken peren van Daesh (IS of ISIS). En dat kost toch wat! Oja, en dat alles ten koste van onze nationale zorgtaken.
De oplossing? Re-nationalisering van die taken, streven naar ontwapening en detente (ontspanning), samenwerken ipv tegen elkaar strijden. (dat streven zagen we ook al tussen de beide wereldoorlogen in. Zie “Wij Europeanen” van Wim de Wagt). Daarmee komt een heleboel geld vrij. Geld wat we ooit eens verzonnen hebben trouwens.
En nu kom ik terug op waar ik op terug zou komen. Als kind voelde ik aan mijn water dat het wereldwijd fout zou gaan toen we de goudstandaard loslieten. Iedere idioot die ergens geld voor nodig had kon dat gewoon gaan drukken. En sindsdien stinkt het hier naar geld en groei ten kosten van broodnodige solidariteit.
En dat moest ik even kwijt.