We worden vandaag de dag geconfronteerd met een wereldproblematiek die zijn weerga niet kent. De verschijningsvorm daarvan is nu ook zichtbaar in ons “veilige” Nederland en Europa. We worden overspoeld door vluchtelingen. En iedereen, van links tot rechts, in zwijgen of schreeuwen denkt of spreekt over oplossingen: tenten, dekens, knuffels, grenzen dicht, eigen volk eerst, solidariteit, en zo voort. Wat me daarbij verbaast is dat er geen aandacht besteed wordt aan oorzaken van de problematiek. Ja, Assad is de schuld, eerder ook Sadam Hoessein en Khadaffi en ik geef je op een blaadje binnenkort ook Erdogan. Maar laten we eens wat verder terug kijken in de historie. Om te beginnen met deze plaatjes.

Het donkergekleurde gebied wordt bewoond door Koerden

Kaarsrechte grenzen?

Is het niet vreemd dat het Koerdische volk verdeeld is over 4 staten: Turkije, Syrië, Irak en Iran? En is het niet vreemd dat er een kaarsrechte grens loopt door Libië, Algerije, Mali, Niger, Egypte? De Afrikaanse grenzen zijn tijdens de conferencie van Berlijn in 1885 afgebakend toen de koloniale machten in Europa de kolonies onder elkaar verdeelden. De grenzen werden op de tekentafel getrokken. Daarbij werd geen rekening gehouden met woongebieden van de oorspronkelijke bevolking of met de grenzen die de Afrikaanse stammen met elkaar waren overeengekomen. Hierdoor ontstonden na de dekolonisatie in veel landen gewelddadige afscheidingsbewegingen en vielen er miljoenen slachtoffers in grensgerelateerde oorlogen. Ook de statenvorming na de eerste wereldoorlog was gekenmerkt door westerse belangen die in de huidige context van crisis nog altijd dezelfde zijn. Wat zich vandaag wreekt zijn de fouten van de toenmalige opgedrongen statenvormingen, gekenmerkt door willekeur en grootmachtbelangen die haaks stonden op de confessionele en religieuze samenstelling van de bevolking in de regio. Slechts dictators zijn en waren in staat om deze onnatuurlijke staten nog enigszins bestuurbaar te houden. En bruikbaar voor onze westerse belangen. Denk aan de olievoorziening om maar wat te noemen. We herinneren ons de vele handdrukken die de bovengenoemde dictators mochten ontvangen van onze eigen politici.

Toen kwam daar de Arabische Lente. En eerder de dood van Tito in voormalig Joegoslavië. We hebben gezien hoe dat land uit een viel. In Irak moest Sadam vallen, in Libië Khadaffi, straks ook Assat in Syrië en wie weet binnenkort ook Erdogan in Turkije. Want opstandelingen, dachten we, zouden de weg bereiden voor de democratie. Democratie? Dat is iets waar we alleen in Europa en Amerika nog in geloven tegen beter weten in. Demos Kratos, het volk schrijft voor. In beginsel een mooi idee. Er is dialoog voor nodig, gezond verstand en luisterkunde. Ik geloof er niet zo in. Dat iedereen dat kan opbrengen. Een charismatische dictatuur werkt beter. Maar goed, solidariteit en akties van onze politici met verve ondersteund door wapenfabrikant en olieproducent gaat uit naar opstandelingen tegen dictaturen. En dan gaat het fout. Het sociale in de dicturen verdwijnt voor excessief repressieve machtshandhaving en de poppen zijn aan het dansen. Dood en verderf noodzaken vele mensen tot het ontvluchten van wat eens een enigszins stabiele samenleving was.

Wat nu? Detente. Ontspanning. Alle wapens de wereld uit. Een herschikking van grenzen en niet te vergeten een eerlijker verdeling van rijkdom.

Neem het woord en zeg het voort!